Network
Wengi iku Widya mbatin, “Mendahne mesakene warga dedunung ing desa banaran kae. Mesthine ora bisa nylametke barang-barange. Banjur kepriye yen arep saling klambi mangka omah saisine padha kekurug lemah.”
Amarga anggene mikir ngenani kahanane warga kang kena tanah longsor mau keladuk nganti njalari Widya ora mireng yen jenenge bola-bali diundang dening bapake.
Saliyane iku amarga sedhihe nyawang kahanan omah-omah lan akeh bocah sing klambine padha gluprut endhut luhe Widya tumetes ing pipine.
Bapake Widya sing nyumurupi kahanan kang kaya ngono kuwi bingung merga weruh-weruh anake wedok kembik-kembik dhewe.
“Wid…Widya, ana apa ndhuk? Kok awakmu nangis dhewe?” takone bapake sinambi nyekel pundhake anake.
Amarga kaget Widya njenggirat
“Eh, bapak, wonten napa, pak?” takone Widya.
“Ora ana apa-apa nanging kena ngapa awakmu kena apa kok dumadakan nangis?” wangsulane bapake sinambi ganti takon maneh menyang anake.
“Widya mesakaken kaliyan warga ingkang daleme kenging tanah longsor menika, Pak. Menapa mboten wonten ingkang saged kita bantu kagem ngringanaken bebane warga ingkang dedunung ing mrika?” takone Widya maneh.
“Bisa wae, ndhuk. Biyasane sing dibutuhake ya wujud sandhangan utawa panangan.”
